Μια Φορά κι Έναν Καιρό..
στα πολύ παλιά τα χρόνια, Ξωτικά στήναν Χορό
μές σ' αλώνια και περβόλια!
'Ανθρωποι και Ξωτικά, ζούσαν τόσο ειρηνικά!!
Κάθε μέρα ήταν Γιορτή-Κάθε νύχτα Πανυγήρι,
τραγουδούσαν και χορεύαν, μπρός στης 'Ανοιξης τα Χείλη!
Όλο Αγάπη η Καρδιά τους, μήτε φόβο, μήτε πίκρα.
Μόνο Γέλια και Τραγούδια μές στη συντροφιά τους είχαν!
Μα, μια Μάγισσα κάποιο πρωί, που περνούσε από κει,
ζήλεψε σαν είδε Ευτηχία Τόση!!
Και ευθύς, χωρίς καιρό...Ξόρκι έστηκε Κακό!!
Άνθρωποι και Ξωτικά, μίλαγαν σε άλλη γλώσσα.
Δεν ακούγονταν πια Γέλια. Φόβος-Πανικός και Λόξα!!!
Οι Άνθρωποι μπήκαν στα σπίτια, ο Τρόμος μπηκε στην καρδιά τους!
Έπαψαν πια ν' αγαπούν.Μείναν μέσα στα κλουβιά τους!!
Δάκρυα τρέξαν απ' τα μάτια των θλιμμένων Ξωτικών!
Έμειναν χωρίς πια φίλους, μές το Δάσος των Σκιών!!
Από τότε, μέχρι τώρα, Άνθρωποι και Ξωτικά,
δεν ξανάγιναν πια φίλοι!
Πολύ λίγοι, είναι Εκείνοι, που ακόμα τραγουδούν,
μπρός στης Άνοιξης τα Χείλη!
1 σχόλιο:
Γι αυτό, άν θέλουμε να ξαναγίνουν οι άνθρωποι και τα ξωτικά καλοί φίλοι όπως παλιά, πρέπει να καλούμε και τις μαγισσούλες στη συντροφιά μας, έτσι ώστε να μη ζηλεύουν και να μην στέλνουν κακά ξόρκια.
Εξάλλου άς μην ξεχνάμε,πώς οι μάγισσες, δεν είναι τίποτ' άλλο πέρα από Νεράϊδες που δεν αγαπήθηκαν όπως τους άξιζε!
Δημοσίευση σχολίου