Η ΓΙΑΓΙΑ ΡΙΓΑΝΟΥΛΑ
Μια φορά κι έναν καιρό, στο μικρό χωριουδάκι, που αργότερα ονομάστηκε κωμόπολη και δεν ήταν πιά το ίδιο, ζούσε σε ένα μικρό, πέτρινο σπιτάκι, η γιαγιά Ριγανούλα.
Η γιαγιά Ριγανούλα κάθε καλοκαίρι, είχε πολλές δουλειές να κάνει.
Έπλενε, μαγείρευε, σκούπιζε αλλά άνοιγε και φύλλο για να φτιάξει χυλοπίτες και ανακάτευε γάλα με αυγά, για να φτιάξει τραχανά, κάτι που ήτανε πολύ κοπιαστικό.
Άλλα παρόλ’ αυτά δε παραπονιότανε και φρόντιζε να ποτίζει, τα χρυσάνθεμα που αγαπούσε πολύ και τους μιλούσε πάντοτε, γιατί η γιαγιά Ριγανούλα έλεγε πώς τα λουλούδια χαίρονται όταν τους μιλάς και τα χρώματά τους ζωηρεύουν και γίνονται πιό όμορφα.
Κι όταν ξεκουραζότανε λίγο, έπερνε τον ασβέστη και τα έβαφε όλα άσπρα, τους τοίχους και το πεζουλάκι στην αυλή κι όλα φαίνονταν φωτεινά και καθαρά.
Αλλά η γιαγιά Ριγανούλα έκανε ακόμα κάτι, που της άρεσε πολύ! Ανέβαινε πάνω στον ψηλότερο λόφο του χωριού, που μερικοί το λέγανε βουνό και μάζευε ρίγανη.Μυρωδάτη, λυγερή και χαριτωμένη ριγανούλα. Εξού και τ’ όνομα της γιαγιάς Ριγανούλας, που επίσης ήτανε μυρωδάτη, λυγερή και χαριτωμένη!
Η γιαγιά Ριγανούλα λοιπόν, ανέβαινε στον λόφο με αργό και προσεχτικό βάδισμα, τραγουδώντας τις πιό πολλές φορές κι έκοβε μεγάλα και πολλά κλωνάρια ρίγανης, με ένα μικρούλι κίτρινο μαχαιράκι, απαλά και ήρεμα και τα έβαζε σε μια πάνινη τσαντούλα.
Ύστερα, έπαιρνε τον δρόμο του γυρισμού, αποχαιρετώντας τον λόφο με ένα τελευταίο τραγούδι και πήγαινε πίσω στο πέτρινο, κατάλευκο σπιτάκι της. Έβγαζε τις ριγανούλες απ’ την τσαντούλα και τις έδενε σε μεγάλα μάτσα, με μια ρόζ, λεπτή κλωστούλα, όχι πολύ σφιχτά όμως και τα κρέμαγε έξω απ’ το πέτρινο σπίτι, σε κάτι μικρά καρφάκια που είχε βάλει η γιαγιά Ριγανούλα στους άσπρους τοίχους και τ’ άφηνε εκεί , μέχρι να τα ξεράνει ο ήλιος!
Τα άφηνε για πολύ καιρό, γιατί οι ριγανούλες, έπρεπε να ξεραθούν καλά!!! Κί όταν περνούσε ο καιρός και τα κλωναράκια είχαν πια ξεραθεί όσο έπρεπε, η γιαγιά Ριγανούλα,έκοβε τη ρόζ κλωστούλα με το μικρούλι κίτρινο μαχαιράκι, αφού πρώτα είχε ξεκρεμάσει τα μεγάλα μάτσα από τα καρφάκια και άρχιζε να τα τρίβει!
Εκείνη την ώρα πραγματικά, η γιαγιά Ριγανούλα είχε πολύ πλάκα, γιατί τα κλωναράκια της ρίγανης πετάγονταν απο δώ κι απο κεί και μερικά έμπαιναν μές τα ρουθούνια της γιαγιάς Ριγανούλας και την έκαναν να φταρνίζετε συνεχώς και άλλα έμπαιναν μές τα βλέφαρά της και τις έτσουζαν τα ματάκια και την έκαναν να δακρύζει!!
Βέβαια το να γελάμε δεν είναι και πολύ σωστό, αλλά η ριγανούλα ξέχασα να σας πώ, ότι είναι πολύ άτακτη κι ό,τι έκανε στη γιαγιά Ριγανούλα το έκανε για να γελάσουμε και όχι από κακία.Η καύμένη η γιαγιά!!Φταρνιζόταν και δάκρυζε όλη την ώρα και μετά που σταμάταγε να τρίβει, την έπιανε μια μεγάλη φαγούρα στη μύτη της κι όλο ξυνότανε και την έκανε κατακόκκινη.
Τότε η γιαγιά, λίγο θύμωνε κι έπεφτε να ξεκουραστεί γιατί είχε ζαλιστεί από την έντονη μυρωδιά της ριγανούλας και από τις σκανταλιές της.Αλλά όταν ξεκουραζόταν και της έφευγε ο θυμός, γελούσε κι εκείνη γιατί είχε μάθει πιά τα αστεία της ριγανούλας και παρόλο που η ζαλάδα δεν της είχε φύγει τελείως, πήγαινε στη μικρή κουζινούλα κι έφτιαχνε μια πεντανόστιμη, χωριάτικη σαλάτα με ελιές και παξιμάδια και φυσικά με μπόλικη ριγανούλα μέσα!!!
‘Ετσι, ρίγανη και Ριγανούλα, έμεναν πολύ ευχαριστημένες, που φρόντισαν η μία την άλλη.
Το πέτρινο σπιτάκι, ήταν πάντοτε φωτεινό και άσπρο απ’ τον ασβέστη και τα χρυσάνθεμα της γιαγιάς, ήταν τα πιό όμορφα σε όλο το χωριό, γιατί η γιαγιά Ριγανούλα δεν σταματούσε ποτέ να τους μιλά!!
Όποτε λοιπόν, η μαμά θα φτιάχνει χωριάτικη σαλάτα, να της θυμίζετε να βάζει ρίγανη μέσα, γιατί με τη ρίγανη όλα γίνονται πιό νόστιμα και διασκεδαστικά.
Και πότε-πότε να θυμόσαστε και τη γιαγια Ριγανούλα, που μας έκανε να γελάσουμε!
Γειά Σας!!!
:)
